طه

امیر المومنین علی (ع ) الگوی همیشگی است که می توان  همه کمالات را در او سراغ گرفت و بدان ها اقتدار کرد. آن حضرت نه تنها از آن شیعیان، بلکه الگوی همه مسلمانان و از جمله آزادگان است. امام علی (ع) تجسم ارزش های دینی و اسلام مجسم است. انسانی در اوج عرفان، عبادت، سلوک و در عین حال سیاست مدار و جامعه ساز که شدت عمل را با  رحمت و عطوفت به مومنان آموخت. هیچ گاه حقیقت را قربانی مصلحت نکرد . او اسوه حسنه است و پیروی از ایشان موجب هدایت و کمال امت اسلامی و بلکه همه انسانها است.
در فرمان او به مالک اشتر مردم از نظر اجتماعی به دو دسته تقسیم می شوند: دسته ای از آنها برادر دینی اند و دسته ای دیگر در آفرینش با مسلمانان یکسانند. از این رو با هر یک از آنها متناسب با آنچه خداوند و سنت پیامبر تعیین کرده است و نیز متناسب با شان و کرامت انسانی آنان عمل می کرد. در سیره امام علی (ع) همه مردم از حقوقی مساوی برخوردارند و همه باید از مواهب اجتماعی یکسان بهره مند شوند. آری علی (ع) بر محور حق حرکت کرد و باید گفت حق به دنبال علی است یعنی هر جا که رفت حق هم همان جاست. علی (ع) به تمام معنا قانون مدار و مجری قانون الهی بود و در این راه، میان خودی و غریبه تفاوتی نمی گذاشت و اگر کسی برخلاف قانون عمل می کرد بدون در نظر گرفتن موقعیت و مقام وی حدود الهی و قانونی را بر وی اجرا می کرد و هیچ واسطه و شفاعتی را نمی پذیرفت .
امروز باید بگوییم حق گرایی از اصول ارزشمندی است که روی گردانی از آن شایسته هیچ انسانی نیست و آدمی نباید نسبت به حقوق خود بی اعتنا باشد .
امروز باید با اقتدا به مولا علی (ع) سخن حق و نیکو را از هر کسی پذیرفت. باید بدانیم میزان در پذیرش، سنگینی کلام است نه وجاهت و مقام گوینده آن. متاسفانه بعضی افراد وقتی سخنی می شنوند، بیش از هر چیز می خواهند ببینند گوینده آن کیست؟ چنانچه گوینده شخص مشهور و دارای مقام و منصبی باشد آن سخن را بدون تحقیق می پذیرند و گرنه بی اعتنایی می کنند و این کار درست نیست. چون ممکن است کلامی سودمند و زیبا از زبان شخصی عادی و گمنام نقل شود چنانکه احتمال دارد فرد صاحب مقامی نیز سخنان کم ارزشی را بگوید. پس آنچه به کلام ارزش می دهد محتوی کلام است نه گوینده آن. بکوشیم براساس تبلیغات و غوغا سالاری و تهمت و جنجال سیاسی حرفی را نپذیریم، بلکه به حقیقت سخن و کار توجه داشته باشیم و به قول مقام معظم رهبری فضای زندگی جامعه را تاریک و ظلمانی نکنیم.
اخیراً بعد از انتخابات شاهد زیاده روی هایی از سوی بعضی رسانه ها و افراد هستیم که مهربانی و برادری را از بین می برند و باید به این ها گفت « زیاده روی ممنوع». چرا با دروغ حقایق را وارونه نشان می دهند؟ چرا سخن دروغی را به بزرگان نسبت می دهند؟ چرا سبب انحراف مردم می شوند؟ چرا افترا و تهمت؟ چرا با اعلام پیروزی خود، برای دیگران چاه می کنیم؟ مگر مولا علی (ع) نفرموده است: «هر کسی که برای برادر مومن خود چاهی بکند خود در آن خواهد افتاد». چرا ترویج دروغ در جامعه؟ چرا فریب کاری و چاپلوسی؟ چرا افراط؟ چرا اینقدر خودستایی و خود بزرگ بینی؟ باید به این دوستان جهت برطرف کردن کاستی ها و عیب ها تذکر داد که میانه روی روزنه ای به سوی داوری حکیمانه و واقع نمایی است. چه خوب است انسان همواره راه اعتدال در پیش گیرد و زیاده روی نکند. باید حب و بغض را کنار گذاشت و  فقط برای رضایت خدا بگوییم و بنویسیم، نه برای سهم خواهی و رضایت حزب و فراکسیون و ....
به امید حق