طه

در قرن بیست و یکم و آغاز هزاره سوم بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند و شهرنشینی با گامهای بلندی به جلو می رود. در کشورهای در حال توسعه، رشد سریع جمعیت و تمرکز فعالیت اقتصادی بر گرد شهرهای بزرگ، باعث نابودی بخش کشاورزی در روستاها که منجر به مهاجرت گروهی و گسترده به شهرها شده است. شهر نشینی انفجار آمیز، قسمت اصلی شهرها را از بین برده و زاغه ها و حلبی آبادها و احداث مسکن های غیرقانونی چون قارچ از زمین روئیده و می رویند. حال سوال این است با شهرنشینی و شهروندان چگونه باید برخورد کرد تا محیط شهر با یک محیط سالم همراه با آرامش و اطمینان خاطر تبدیل گردد؟ بنظر می رسد وقت آن رسیده است که با برنامه ریزی مدون و اصولی و منطبق با شرایط زمانی بسوی توسعه شهرها برویم.
در این جا باید به یکی از تعاریف شهر اشاره بکنیم که: «شهر جایی است که شغل سکنه آن غیر کشاورزی می باشد. در حقیقت شهر جایی است با جمعیتی تعلیم یافته در بخش خدمات اداری، آموزش و پرورش، بهداشت، صنایع و ... با سبک متفاوت از جامعه روستایی». یعنی در زندگی شهرنشینی، در نگرش ها، رفتارها و ارزش ها دگرگونی نسبت به زندگی روستایی ایجاد شده است.
آنچه که مسلم است توسعه چشمگیر شهرها از نظر جمعیت و مساحت تحولات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بسیاری را بدنبال داشته که این دگرگونی ها مشکلات عدیده ای را برای شهرهای بزرگ ایجاد نموده است، از جمله مشکل ترافیک و حمل و نقل درون شهری، مسکن، آلودگی هوا، تراکم بیش از اندازه، فشارهای عصبی، کمبود وسایل تفریحی و فضای سبز، کمبود مراکز اجتماعی و فرهنگی،  مشکلات اجتماعی فرهنگی، آلودگی زیست محیطی، دفع پسماند خانگی و بیمارستانی و دهها مورد دیگر که شهرنشینان امروزی با آن مواجه هستند. پس باید با سلاح برنامه ریزی شهری به حل این مشکلات رفت و از تکنولوژی در جهت بهبود هر چه بیشتر و بهتر زندگی شهری سود برد. البته برای توسعه و اعمال مدیریت شهری باید پذیرش متقابل حقوقی میان شهروندان و شهر وجود داشته باشد تا شهر به مکانی دلپذیر برای زندگی تبدیل شود. انشاء الله.